پنجشنبه عصر بود که خبر درگذشت محمدرضا شجریان رسانه ای شد و هرلحظه منتظر بودیم تکذیب شود، اما نشد و اندوه مزمنی از آسمان و زمین بارید. تجلی گر نوای خوش ایرانی از میان رفت، آنهم دقیقا در روزهایی که بیشتر از همیشه به دلیل شیوع ویروس منحوس کرونا به امید نیاز داریم اما امید نه تنها از جامعه هنری کشورمان که از دل خیلی ها رفت و اینها فقط به حرف نیست. درست در همان دقایق اولی که این خبر پخش شد جلو بیمارستان جم مملو از جمعیت شد و دوستداران استاد آنها که با صدای خوش رنگ و دلنشین او خاطره ها داشتند و حنجره و مرام و مسلک او، به موسیقی علاقه مندشان کرده بود مرغ سحر سر دادند برای آواز خوان پر آوازه شان. بعضی ها این نبودن را باور نمی کردند و برخی دیگر از هق هق هایشان معلوم بود که این پر کشیدن را باور کرده اند و در این بین مسئولیت همایون شجریان سخت تر و غمگین تر از همه بود و به حق در این سه روز اصالت و متانت را در رفتار و چهره غم آلودش دیدیم. آنجا که در جلو بیمارستان مجبور بود غم از دست دادن پدری را بخورد که برایش اسطوره اخلاق و هنر بود و این حجم از ناراحتی را کنترل کند و پاسخگوی جمعیتی باشد که طلبکارانه می گفتند این حق ماست که استاد در تهران دفن شود، و کاش آنها که این جملات را به زبان می آوردند لحظه ای به این فکر می کردند این حق همایون است که الان در کنار خانواده اش باشد و سوگوار پدر و همدرد خواهر، اما میدانست اصالت مسئولیت می آورد و با صدایی لرزان و صبوری محض با بلندگویی که صدای خراشیده اش که فرصت صحبت کردن را به او نمیداد و مغزت را خراش میداد، تمام قد ایستاد و از تصمیم خانواده برای دفن پدرش در توس خبر داد و با همه خودخواهی که میشنید که «این کار را نکن و استاد را از اینجا نبر »مدارا کرد و ثابت کرد حال دوستداران پدرش را درک می کند و او را متعلق به همه ایران می داند؛ همانطور که در صفحه شخصی اش نوشت:«خاک پای مردم ایران به دیار معشوق پرواز کرد» و این همان اخلاق مداری و برای مردم زندگی کردن است که شجریان بر آن باور داشت و در تربیت پسرش نمود واقعی دارد.
هنردوستان روز گذشته ساعت ها در توس با وجود شیوع ویروس کرونا دور هم جمع شدند و نوای نبود استادشان را سر دادند و امروز ساعت ها قبل از ۸ صبح که زمان به خاک سپاری استاد بود بر سر مزارش حاضر شدند. عزت همان چیزی است که فقط خدا به بندگانش میدهد و هیچ چیزی دلپذیر تر و خوشایند تر ازین نیست که نبودنت مردمت را اندوهگین کند اما از زبانشان بشنوی که شجریان برای ما زنده است و با صدایش زندگی خواهیم کرد. 
اینکه اعلام شد استاد به زادگاهش بیاید و در توس و در جوار فردوسی بزرگ به خاک سپرده شود برای خراسانی ها خوش خبری بود که وامدار موسیقی و آواز کشورشان در چند قدمی شان باشد، به خصوص اینکه اعلام شد در کنار قبر اخوان ثالث آرام می گیرد و اقدامات هم صورت گرفت اما بعد از آن به دلیل درخواست خانواده مرحوم محل دیگری در محوطه آرامگاه فردوسی برای به خاک سپردن استاد آماده سازی شد. 
عقربه ها ۷ صبح را نشان میدادند و به جمعیت توس رفته رفته اضافه میشد. تا اینکه خانواده شجریان وارد آرامگاه فردوسی شدند و بازهم قدم های آرام و چهره آرام تر فرزندانش غمگینمان می کرد. همه ماسک بر صورت داشتند اما مگر می شود غم‌ چشمان را مخفی کرد‌؟
تابوت محمدرضا شجریان بر شانه ها قرار گرفت و به سمت میعادگاه ابدی اش رفت و در زمان خاکسپاری نوای «مرغ سحر» توسط همایون و دیگر همراهان خوانده شد. همچنین آیین خاکسپاری اش با پخش نوای جاودانه «ربنا» او در محوطه آرامگاه انجام شد. مژگان شجریان نیز یک بیت شعر را با همراهی حاضران خواند و چه اندوهی که در جان همه بود. 
همایون نیز در سخنانی گفت: هزار دستان موسیقی را به دست طبیعت سپردیم. مردمی که تشریف آوردید ما اعتبار و آرامشمان آن را از شما می گیریم؛ ممنون که آمدید. من معذرت می خواهم اگر امکان نبود که میلیون ها نفر پدر را با دستان خودشان به خاک بسپارند، من دستان شما را میبوسم. آرزو می کنم همانطور که پدر برای شما می‌خواستند پر از عشق باشید. 
و امروز برگی دیگر در تاریخ رقم‌ خورد و ایران یک فرزند خلف خود از دست داد.